Kadir gecesi bereketi

Kadir gecesi şeyma….

‘’-Işığı kapattım. Zikrime oturdum. Vakit gece. Bu anları yaşayalı bir kaç dakika oldu sadece. Gökten daire daire etrafımı saracak kadar kalın bir çizgi şeklinde nur yağdı, yağdı, yağdı. Günün negatifi temizlendi. O atlı zat geldi yine. Selam verin dediniz, selam verdim. Sesini duymaya nurum yetmedi. Ama selamın hemen ardından at şaha kalktı. Öyle heyecanlandım ki. O şaha kalktıkça başka bir heyecan mazhar oldu. Beni aldı götürdü. Yükseldik. Yükseldik.

Bir zatın yanına çıktık. O zat tahtında oturuyordu. Eliyle bir şeyler yaptı. Ama elinin biri başta şu meşhur eski dolma kalemler yok mudur öyle oldu. Başka bir şekle de büründü, deri gibi… Ama anlayamadım. Sonra bir kat daha çıktık. Başka bir zat. Sonra etraf karardı. Yıldızlardı etrafımda olanlar. Atlı zat önümde. Bazen attan inerek sürüyor, bazen arkasında ben varmışım gibi… Aynı zamanda kendimi izler gibi oldum. İlk defa böyle bir karanlık oldu. Ama bedenimden çıktığımı çok belirgin hissettim.

Bir yolculuk olduğu besbelliydi. Bıraktım kendimi. Arafat’taki o beyaz direk yok mu? Onun gibi bir şey göründü. Göğe çıkıyordu ama bu o direkti sanki. Dua eden insanlar gördüm. Duaları nur oluyor. Yalvarırcasına dua ediyorlar. Elleri göğe doğru uzanmış. Dualarının frekansı semaya doğru. Her bir frekansın deseni farklı hocam. Ben onlardan yüksekte tam üstlerindeydim. Dua eden sol tarafımdan ileriye gelip dualarıyla bir oluyorlardı. Ve onları seyrettim. Ben Hakk’tım. Hakk olduğumu hissettim.

Sonra at başka bir at oldu. Üzeri biraz daha örtülü biraz daha küçük katır vari bir attı. Ve onu daha önce rüyamda görmüştüm. O kareyi hatırladım. Bu sık sık oluyor. Ama rüyamda görülenler ilk defa manadaki bir şey olarak çıktı karşıma. Sonra bir şey oldu. Bende olan nur mu desem. Daire şeklinde. İki küme nasıl birleşirse… Karşımda bir dairenden, bir nur. Ve benim kümemin nuru birleşti. Kulaklarımda yine o uğultu… Gözlerim, göz bebeğim… Hakk oldu. Bu nasıl tarif edilir, bilemiyorum.

Başka türlü anlatamıyorum. Göz bebeklerimi görmek istedim o an. Gözlerimdeki Hakk nurunu… Ama ben o karanlıkta yok oldum. Öyle rahatladım ki kayboldukça. Rabbim öyle tevafuklar ki. Bugün Kadir gecesinin yani karanlıktan yani yokluktan aydınlığa çıkmak manasına gelen Ahmet Hulusi’nin bir yazısında okumuştum. Bu o karanlıktı işte… Yoklukta varlığın karanlığı. Sonra dua ettim. hayırlı bir eş için dua ederken ezan okundu. Ya Rabbi! diyorsunuz ya.

Öyle samimi ki bu hitap. Rabbim! dedim işte yine birsin, teksin. Birliğe dua ederken, sen bana, birliği haykırıyorsun, bu ezanla… Ve secdede halının üzerinde değil de tekliğin üzerinde dua eder gibiydim. Teklik. Her şey o kadar tekti ki… Görüntü da öylesine duruydu; anlatabildim inşallah. Rabbim razı olsun. Geceniz nur olsun hocaammmm.

Selam es selame Şeyma’m. Anlattın maşaallah barikallah. Hem de öyle güzel anlatın ki. Ancak bu kadar anlatılırdı yaşadıkların. Rabbimize hamdolsun. Sen yaşadın bize de anlattıklarına şahitlik düştü. Elhamdülillah. Rabbimizin keremine tecellilerine sınır olmadığının ispatı oldu… Selam es selame

O selamı duymak için daha çok nura ihtiyacım var değil mi hocam? İçim kıpır kıpır… Aklım kalbim bir… Ve ben şu an bunları yazarken daha önce bunu rüyamda gördüğümü hatırladım yine. Ama önceki yıllarda görüyorum bunları…Bunun hikmeti ya da bilimsel boyutuna nasıl bir yorum getirirsiniz hocam?

Bazen söz anlamsızlaşır. Yaşanılan yaşandığı gibi kalmalı sihri bozulmamalı… Rabbimizin keremine sınır yok. Rabbimiz hiçbir sözü veya davranışı israf etmez. Zerre miktar hayır karşılık bulur, zerre miktar şerrin karşılık bulduğu gibi… Rahmetin hesapsız yeryüzü semasına indiği bu gecede yaşadıklarıyla sevindiren yalnız sen değildin. Zikir arkadaşlarına benzer ikramlarda bulundu mevlamız. Bu gece inanların toyu düğünü oldu şimdiden maşaallah. Sabaha kadar kim bilir kimleri ne hikmetler ne nurlarla sevindirecek mevlamız inşaallah… Elhamdülillahı rabbil âlemin errahmanirrahiym maliki yevmiddin. Selam es selame’’

Yayınlanma tarihi: 24 Ağu 2017, 10:12