Bir şeyler söylemeye başladı sonra. Ellerini açıp “Muhammed” diyordu. Ben ise söylediklerinden hiçbir şey anlamıyordum.

Defalarca kez aynı cümleyi kurdu. Gözlerinden yaş akıyordu ama mutluydu. Geriye döndüm, “Aranızda bu çocuğun ne söylediğini anlayabilecek olan var mı?”

Var komutanım dedi bir asker. Koşarak yanıma geldi.

Çocuklar konuştu, ona heyecanlı heyecanlı bir şeyler anlatıyordu çocuk. Merakla dinliyordum.

Konuşması bitince, asker bana doğru döndü.

Gözlerinden yaşlar akıyordu.

“Ne oldu asker? Ne söylüyor bu çocuk?” dedim.

“Komutanım, çocuk annesini, babasını ve 2 abisini de hava saldırısında kaybetmiş. Sonra her gün dua etmiş. “Bir sürü dua ettim” diyor. Sonra bir gün rüyasında Peygamber Efendimiz (s.a.v.)’i görmüş. Ona doğru bakarak: “Sil göz yaşlarını çocuk, ordumla birlikte geleceğim.” demiş. İşte bu çocuk o gün bugündür hep bizi bekliyormuş komutanım.

Diyor ki, evimizde çayımız ekmeğimiz var. Peygamber Efendimiz (s.a.v.)’e söyleyin, bize de gelsin.”

Ağladım…

Savaşın ortasında, çocuğun inancı karşısında diz çöktüm de ağladım. Bütün iradem, bütün direncim kırıldı da ağladım. Cebimden Türk bayrağını çıkarıp çocuğa verdim. Sevindi, yanağımdan öptü, koşarak dedesinin yanına gitti.

Anladım ki;

Türk Ordusu, İslam’ın son umudu. Seçilmiş millet, Türk Milleti. Ve Allah Davasının sancakları Türkiye Cumhuriyeti Devleti.”

Yüreğine sağlık Komutanım…

Rabbim sizi muzaffer eylesin!