Kimse bizi biz kadar sevemez, değil mi?

O nedenle ilk önce insan kendini tanımalı; sevmeli.
Diğer bütün sevdiklerini kendisi için, herkese hak ettiği kadar değer vererek, kendine zarar vermeyecek, ihmal etmeyecek kadar sevmeli.

Bunu yapamıyorsak ilk sorgulanacak şey inançlarımızdır.
Doğru inançlara sahip miyim? İnançlarım beni nasıl yönetip yönlendiriyor?
Komutanlarım konumuna terfi ettirdiğim inançlarım, evrensel doğrularla ne kadar uyum içinde?
Hayatımın geldiğim noktasından memnun muyum?
Kendi inançlarımdan oluşan beynimin kesin hükümlü diktatör komutanları, bana verdikleri direktiflerle şu ana kadar beni nereye taşıdılar? Gidişat nereye. Böyle devam etmeli miyim?
Yoksa değişmeli miyim? Değişeceksem nereden başlamalıyım?

HER YENİ GÜNE
İNANÇLARINI SORGULAYARAK BAŞLAMALI İNSAN.

Ekseriyeti benim dışımdaki kişi ve unsurlar tarafından yüklenen inançlarımı sorgulamalıyım.
İnanç deyince çoğu zaman dini inançlar akla gelir. Hayır, burada yalnız dini inançlarımızdan değil, bizi biz yapan her şeyin kaynağından söz etmek istedim.
Ben ıspanak yemem, ben güçlüyüm, ben şunu severim, şunu sevmem dediğimiz her tür inançtan bahsetmek istedim.

BİZİ BİZ YAPAN İNANÇLARIMIZDIR.
İNANÇLARIMIZ BEYNİMİZİN KESİN hükümlü, MUKTEDİR KOMUTANLARIDIR.
Hem de tekelci tiran, DİKTATÖRdürler.

Görevden almadığımız sürece bizi yönetmeye devam ederler.
Ben değişmem diyenler, ilk edindikleri komutanlarının esiridirler.
İktidarı hiç olmazsa kendi kendimizde ele almalı, bizi sürekli kötü komuta eden inançlarımızı azledebilmeli, yenileriyle değiştirebilmeliyiz.
Değişiyorum; demek ki gelişiyorum, diyebilmeliyiz.
Bunu acil olarak, kendisini, anne ve babasını, akrabalarını yeterince sevmeyenler yapmalı.
Vatanını, bayrağını sevemeyenler yapmalı.
Allah inancı olmayanlar yani ateistler yapmalı.
Çünkü bunlar olmayınca başarı ve mutluluk olmaz.
Bir de tembellerle asalaklar yapmalı. Saygılarımla

Hacı Ali BAYRAM