AHURA MAZDA’NIN MESAJI

61-SEKİNE

 

‘Zend Avesta’ ilk kutsal kitabıdır İran’ın !
‘“DÎN”’ sözcüğü kökünü bu ‘kitab’da aranın !

Zend Avesta’da HAKK’ın adı, AHURA MAZDA !
Resûlü Zerdüşt’e der :‘Özünü an namazda !

Zîrâ benimle her bir insanın özü eşit !
Kim aslını bulursa, ererek olur reşit !

Tûfan var ! Penceresiz gemi yap kalbin gibi !
Kendinden ışıklı o ! Zîrâ rûhun sâhibi !

Benim adım ‘Kopyasız !’ Yâni ‘Sâfi nûr’ demek !
Yere düşmemesine gölgenin, sarf et emek !

Çünkü yer rûhsuz mâdde ! İblîs ! Adı, Ahriman !
Bana düşman ! Yok onda ! Ne bir dîn ! Ne de îmân !

İkimiz de ALLAH’tan çıktık ! Biz öz kardeşiz !
Ben RAHMÂN ve o Şeytan ! Köre acıyınız siz !

‘Altı ikiz ışın’ ım, bu âlemin mîmarı !
Bu nedenle, ‘altı gün’ sürdü ! Onun îmârı !

Üç gün önce de çıktı bunlardan rûh âlemi !
‘MİTRA’ ve ‘Yirmi Sekiz İzzet’ bunlar ! Sev emi !

‘“MİKÂİL”’ ile ‘“Yirmi Sekiz Nebî”’ nin özü !
Bu ‘“YÜCELER”’ nûr verdi ! Sen bana açtın gözü !

‘“MİKÂİL”’ yâni MİTRA ! Canın RABB-ÜL-İZZETİ !
İzzetlerden melekler çıktı ! Canın Hazret-i !

‘DAENA’dır adları bu mâsûmların !’ Niçin ?
Maddeyi kurtarmaya söz verdikleri için !

‘“Benim yardımcılarım”’ bunlar ! Şeytana karşı !
Maddeye harp açtılar ! Başta taşırlar Arşı !

Bu yüzden, Daena’nın yarısı Arza iner !
Öbür yarısı, kâlbe VİCDÂN olarak siner !

İnen can yemin eder eşine sadâkata !
Can yerleşir beyine ! Eş, ‘“FUAD”’ denen kata !

Daena’dan inenin ‘Fravarti’ dir ismi !
‘Arzda cihâdı seçen’ demek ! Şövalye resmi !

Maddeye yenilen can, olur insân şeytanı !
Yenene Âdem denir ! Artık kendini tanı !

Kör mâdde yenildikçe, göz açıp olur şeffaf !
Şeytan Âdem’e secde eder ! Benden çıkar af !

“Merhametim öfkeme böylece olur galip !”
Kurtulmak istiyorsan kurtarmaya ol tâlip !

Şeytan çok çekicidir ! Sembolü tavus kuşu !
‘Yerçekimi’nden kurtul da ! ‘“Çıkma dik yokuşu !”’

Kucakladığın madde ! Seni kucaklar tekrar !
Bedene hapsolursun ! Şeytana verip ikrâr !

“Daha rahimde kâfir kâfirdir ! Mü’min mü’min !”
Bu kaderi ben yazmam ! Sen alın yazına in !

Kader alın yazısı ! Alnın arkası beyin !
Doğru ve yanlış için,‘onu ben yaptım’ deyin !

Rahim bedendir ! Çıkan can mü’minse aklanır !
Kâfirse, kapkara bir cadı görüp saklanır !

VİCDÂN kararmaz ! ‘Kara nefis’ girer araya !
‘“Güneş tutulur !”’ ‘Hayvân’ sürgüne gider Ay’a !

İnançlıysa, bir ‘“Hûri”’ görür köprü başında !
Kendine benzer ! O da tamam on dört yaşında !

‘Ey ‘“Kız oğlan kız !”’ Kimsin sen ?’ diye ona sorar !
‘“Eşin”’im deyince O, Daena’sını sarar !

Tekrâr sorar ‘Daha da güzelsin sen kız ! Niçin ?’
O der : ‘VİCDÂN sesimi hep dinlediğin için !’

Ben senin ‘Nâmûsunum !’ ‘Şerefinim !’ ‘Ahdînim !’
‘Şansınım !’ ‘İnancınım !’ Kısaca ‘“HANÎF DÎN”’im !

Beni yok edemezsin ! İhânet etsen bile !
Sen kendin yok olursun ! Bütün hırsların ile !

Tekrâr ‘“Bir tek can”’ olup eşle ! Köprüden geçer !
Ölümden üç gün sonra cennet yurdunu seçer !

Ama ‘“Savaş”’ bitmeden, eğlenemez cennette !
‘Mehdî’ bekleyen madde, zincirliyken cinnette !

Bölünerek, yeniden Arza iner Daena !
Kuluma hizmet, bana en güzel hamd-ü senâ !

Kendisine bilinci böylece berraklaşır !
Her bütünleştikçe o, bana daha yaklaşır !

Zaferi kazanınca girer başka bir hâle !
Olur bölünemeyen ışıl ışıl bir hâle !

‘“Cennete dönen Arz’ın, olur gerçek vârisi !”’
Artık ‘“ÎSÂ MESÎH”’ O ! Her zerre ‘“Havarî”’si !

Her zerre ‘Ben neyim ?’ der ! O ilk dirilttiği an !
MEHDÎ der : ‘Sâf meleksin ! Kimliğini arayan,

Kendini bulman için bir Arza inmen gerek,
‘“HAK öze”’ yaklaşılır, kutublaşıp ererek !’

Gelelim yine sırat köprümüze biz ! Zerdüşt !
Köprüden geçe geçe zîrâ kazanılır rüşt !

Köprü ! Yüce Mahkeme ! Mitra ! Yargıcın ismi !
Ona karar verdirir sâdece yüzün resmi !”’

Köprü ! ‘“Doğru yol !”’ Orda ayrılır hayır ve şer !
‘“Yüzü parlayan geçer !”’ ‘“Yüzü kararan !”’ Düşer !

MİTRA ! Güneş ! Ayırır zenciden sarışını !
‘Yirmi sekiz’ ay günü, saçar “İzzet” ışını !
‘

SAOSYAN !’ Yâni ‘MEHDÎ !’ Güneşten inecektir !
‘Madde ve nefis’ denen karanlık dinecektir !

“On ikinci imâmdır MEHDÎ !” Söyleyim niçin ?
Güneş on iki aya hükmeylediği için !

‘On İkide üst üste gelir !’ ‘Akrep yelkovan !’
‘“Kıyâmette şems aya girer !”’ Kurulur dîvân !

Bu yüzden kıyâmete denir Kur’anda ‘“SAAT !”’
Ay’a bağlıdır oruç ! Güneşe ise, ‘“SALÂT !”’

‘On iki !’ ‘Hem başıdır saatin, hem de sonu !’
‘B altındaki nokta’ gibi anla sen onu !

Benim de her şey gibi RABB’im var ! O ilk özüm !
RABB’imin merceğinden ALLAH’a bakar gözüm !

ALLAH’ın huzurunda bulunsa da ! İlk özler !
‘“Rahmet”’ olarak inip ‘HIZIR’ olmayı özler !

‘ALLAH ZÂT’ın perdesi !’ Sonsuz mekân ve zaman !
Adı, ZERVAN ! Perdeyi açmaya kalkma aman !

Son kez gelince adın ‘MEHDÎ’ olur ! Ey Zerdüşt !
Dünyâ saydamlaşır ! Ve her insân kazanır rüşt !

Salâtta öptürürüz toprağı biz hep ! Niye ?
‘SPENTA ARMAİTİ !’ Deriz biz ‘“SEKÎNE”’ye !

‘Arz’ın bâkire rûhu !’ Zîrâ taşır bu ismi !
Arz, onun dokuz katlı, dürülü olan cismi !

‘“SEKÎNE”’ çıkarırız ! Melek ! İzzet ! MİTRA ! Ben !
‘“SEKÎNE”’ni çıkar da ! Bedenin olsun Kâben !

Kendi ÖZÜNÜ çağır Zerdüşt sen ! Beni değil !
Çünkü senin özünüm ! Çıktığın kata eğil !’

AHURA MAZDA böyle Zerdüşt’e etti hitab !
ZEND AVESTA Kur’anda beşinci kutsal kitab !

AHURA MAZDA için, ÎSÂ bil ki ‘“Babam”’ der !
Zîrâ ‘“RAHMÂN”’ olmuştur ! ‘“ÎSÂ MESÎH’”e, PEDER !

‘Daena’, Pehlevice ‘Den !’ Ve Arapça’da ‘“DÎN !”’
‘“HANÎF, FITRAT DÎNİ”’dir ! Artık siz teslim edin !

Zend Avesta da, ‘Âdem sırrı’ vardır, Kur’an’ın !
Âdeminizi bulup beni rahmetle anın !

Son beyite ‘ŞAH beyit’ denir ! Uluğ ! Burda sus !
Şah beyit, ‘BEYT’ te doğan ‘HAZRET-İ ŞAH’a mahsûs !

“AHURA MAZDA’ya siz olun her an niyâzda !
HAK MUHAMMED ÂLÎ’dir ! Zîrâ AHURA MAZDA !”

 

M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ
ANKARA – 11.11.1998

 

“TÂLÛT ve CÂLÛT”
Mûsâ’nın can kardeşi vardı ! Hârun’du adı !
Tehdit etti ümmeti ! Ama ona kıymadı !

Araplar hâin çıktı ! Yahûdiler den bile !
RESÛL’ün Hârun’una ! Vurdular kılıç ile !

O ÂLÎ ki doğmuştu ! ALLAH evi Kâbede !
O ev ki ! Onu tavaf farz ! Ezelden ebede !

Melekler taşıyorken başı üstünde Arşı !
Söz verenler çıktı bak ALLAH emrine karşı !

RESÛL’den sonra onu yapmadılar halîfe !
Lânet olsun ! ALLAH’ın emrine muhalife !

Yahûdiler hakkında var bak şöyle bir âyet ;
Peygamberlikle ümmet yetinmeyip nihâyet !

Dediler :‘HAK göndersin bize seçkin bir kral !
Yönetsin ! Kendi koyup bu dünyâ için kural !’

O vakit çıkıp geldi Tâlût adında bir şâh !
Nebîlerinden bile daha bilge pâdişâh !

Yahûdi dedi : ‘Bu da bizden birisi gibi !’
Hiçbir işâreti yok ! Olamaz taht sâhibi !

Hâlbuki, işâretle o beraber gelmişti !
İşâreti sandıktı ! Bu ne biçim bir işti !

Yanında bir tâbûtla gönderilmişti Tâlût !
Meleklerin başında taşınıyordu tâbût !

Tâbûttaydı Mûsâ ve Hârun’un emâneti !
Emânete affetmez ALLAH hiç ihâneti !

İki türlü sandık var : Ölü taşınan tâbût !
Bir de ‘“SEKÎNE”’ konan ! Ona ‘“RÛH”’ diyor MÂBUT !

Âdem, ALLAH değilken ! Secde emri var niye ?
ALLAH, her bir ismiyle içinde mevcûd diye !

‘“İçinde Mûsâ olan tâbûtu ! Taşıdı su !”’
‘“RAHMÂN, Arş’ın !”’ Arş suyun üstündedir doğrusu !

Sonra tâbûttan Mûsâ ! Ve Mûsâ’dan dev çıktı !
Asâ da saklananın kim olduğu açıktı !

Tâlût dedi : tâbûta temiz olan dokunur !
‘Tevbe sûresidir’ o ! Besmelesiz okunur !

ÂLÎ gibi, kendi de resûl değildi Tâlût !
ÂLÎ gibi, onunda düşmanı vardı; Câlût !

Câlût’u gören derdi ‘bu dev olmalı Deccâl !’
Halkı Tâlûta dedi : ‘Bu canavardan öç al !’

Tâlût dedi : ‘Birlikte cihâd yaparız ama ,
Bir şartım var ! İlk önce yapacağım sınama !’

Yolda su içmemekle ! Tâlût halkı sınadı !
Pek çoğu içti ! Suyun dünyâ hırsıydı adı !

Yanında kaldı ! Dâvud ile birkaç neferi !
Onun taşıyla söndü ! Devin gözünün feri !

Çünkü ‘“O taşı atan el ! ALLAH’ın eliydi !”’
Ona verilen cevap ‘“O söz günü”’ ‘“Beli”’ydi !

ÂLÎ kâfire dedi ; “Sen Kâbe’den ol beri !”
Mekke’ye ‘“BEKKE”’ dendi ! İşte o günden beri !

Berat, beri ol demek ! Bu sûre Besmelesiz !
B’den uzak kalınır ! Özden habersizseniz !

Öz suyu gülden önce bak ! Emmektedir diken !
Aslında güle bekçi o ! Ele batar iken !

Şeytanın da demek ki var ! Tâlûta görevi !
Şeytan taşlanan yere, yakın bak RABB’in evi !

HAK :‘“Dâvud, Âdem gibi Nebî ve halîfe”’ der !
Secde âyeti on dört ! Beş ekle Dâvud eder !

EHLİBEYTTİR içinde ‘“SEKÎNE”’ olan tâbût !
Tâlût ! Câlût ! Ve Dâvud ! Üç şifre verir MÂBUT !

M.H. ULUĞ KIZILKEÇİLİ
ANKARA – 25.05.1999

 

HZ. FÂTMA’NIN MUSHAFI

Hakkı teslim etmedi Ömer ! Ölürken bile !
‘Şu on zât ölçsün’ dedi, ‘ÂLÎ’yi Osman ile !’

MUHAMMED’den başka yok iken ona denk kişi !
Jüriye çıkıp ÂLÎ, kabûl etti bu işi !

Suâl sordu her biri ! ÂLÎ ile Osman’a !
Son soru şuydu : ‘Seçsem ne verirsin sen bana ?!’

ÂLÎ dedi : “Kur’andan sapmam bir milim bile !”
Osman tercih edildi ! Niçin ? Tahmin edile !

Uzun sûreleri, ilk art arda sıraladı !
‘Kur’anı ilk toplayan kişiye’ çıktı adı !

Emriyle ! Başka diğer kopyalar da yakıldı !
İşte ! ÂLÎ’ninkine yeğlenen ! Bu akıldı !

Osman’ın Kur’anıyla ! Yetindi sâf ahâli !
Düzenlemeye şaştı ! Yakmaya kızdı ÂLÎ !

İniş sırasıyla, her âyeti sıraladı !
“FÂTMA’nın MUSHAFI” bu düzenlemenin adı !

Nerde ? Ne zaman ? Niçin ? İnmişse her bir âyet,
ÂLÎ idi ! Tam bilen bir zât var ise şayet !

ÂLÎ kitaba taktı FÂTMA adını ! Niye ?
EHL-İ BEYT sırlarını ! ‘“SEKİNE”’ açsın diye !

‘Âdem’e tapma’ diyen şeytanlar ! Oldu engel !
‘“Bilmeyen”’e dediler ! ‘“Bilen”’ var iken !’ ‘Sen gel !’

Kur’anın çok adı var : ‘Kitab ! Zikir ! Mushaf ! Nûr !’
ÂLÎ “Mushaf”ı seçti FÂTMA için ! Ne onur !

Mushaf ! ‘Sayfa hâline gelmiş bir kitab’ demek !
Dört nebîye, yüz sayfa indi ! Farz borç ödemek !

Âdem on, İdrîs otuz, Şit elli, İbrahîm on,
Sayfa aldı ! MUHAMMED tamamladı ‘Zikr’i son !

ÂLÎ ! Yüz yaprağın da sırrını biliyordu !
FÂTMA’nın mushafını ! Ona göre de yordu !
‘

“KİTAB İLMİNE SÂHİB”’ bu yüzden onun adı !
“KONUŞAN KİTAB” indi ! HAK ! ‘“Nûru tamamladı !”’

‘“Nimeti tamamladım size !”’ âyeti indi !
Yâni ÂLÎ atandı ! Verilen, ‘“HANÎF DÎN”’di !

“Benimle açık geldin ! Gizli, her nebî ile !”
MUHAMMED böyle dedi ona ! Bu “Sırrı” dile !

Vücûd MUHAMMED ! ÂLÎ her vücûdda yatan “Sır !”
Ondan başka yatır yok ! Kaldır da ! Kalma kısır !

‘Olmak !’ Veya ‘olmamak’ sırrıdır bunun ismi !
Can, çıkmadan seçmeli ! Ya rûhunu ! Ya cismi !

FATMA’nın mushafı yok ! Bak artık elimizde !
Okuyup da her insân ! Aslına secde ede !

‘“RAHMÂN’dan izin almış şeytan !”’ Tuttu sözünü !
Bu tarz Kur’an ! Çok azın açabildi gözünü !

Kimse sezmedi ! Kime, neye, içmişti andı !
Hem FÂTMA ! Hem derlenen ! Hem derleyen ! Harcandı !

İsmi ‘FÂTMA Kur’anı !’ ‘Derleyen !’ ÂLÎ ise !
Bunun kaybından var mı ? Daha acı hadise!

Ama gerçeği bilmek istiyorsan illâki,
FÂTMA da ! Kitab da ! Ve ÂLİ de ! Hep bâki !

ÂLİ vicdânın sesi! “Ben, konuşan Kitab”der !
FÂTIMA “O Kitab” da şöyle, ‘“FATİHÂ !”’eder :

Fatihâ yirmi bir harf ! Yedi harf eksik ! Niçin ?
Fatihâ dişi sözcük ! Yedi, aybaşı için !

FÂTMA, dişi MUHAMMED ! Betûl ! Erkek gen ÂLÎ !
‘“İnci, mercan çıkarmak”’, ALLAH’ın ideâli !

Burda kalem kırıldı ! Ve her bir söz tükendi !
“FÂTMA’nın MUSHAFI”dır bil ki ! “FÂTMA’nın kendi !”

M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ
ANKARA- 02 Ağustos 2001

 

EBCED İlminde :
‘FÂTMA’ isminin = 135 sayısal değeridir.
“PERDE II”

Ölüm denen perdenin ! Acaba nasıl ardı !
“Ardı da, önü gibi !” Diye eren uyardı !

Dış ve iç, hem üst ve alt için ayni yasası !
‘Merkezkaç ve merkezcil !’ İki güçtür esâsı !

Tüm enerjiyi toplar ! Merkezcil güç merkezde !
Bu merkeze, ilk hücre ! Kâinatın kâlbi de !

Hapsolmuş enerjiyle ! Müthiş ısınır merkez !
İnfilâk eder ! Ama bu olmaz ! İlk ve son kez !

Tüm enerji dağılır ! Merkezkaç kuvvet ile !
Dağıldıkça uzayda soğur o ! Donar bile !

Soğuyan şey büzülür ! Buna merkezcil denir !
Soğuk, ölmekle ! Sıcak, doğmak ile ! Ödenir !

Esnedikçe soğur o ! Soğudukça büzülür !
Çıkamadığı için dışarıya ! Üzülür !

Serbest güce ulaşmak ! Onun bir tek amacı !
Hâlbuki merkezdendir çıkış ! Bilmez ! Ne acı !

Soğuma, merkezkaç güç ! Isınma, merkezcil güç !
‘Terâzi’ ile olur ! Güçlerin sayısı üç !

Merkezinden o ancak ! Aslına çıkabilir !
İlk nokta, karadelik olur ! Kendini bilir !

Demiri indirdi HAK ! O hem kötü ! Hem iyi !
Oksijen ile yanar ! Kan, bulur enerjiyi !

Sürekli yana yana ama ! Paslanır demir !
Enerji üretemez ! Budur : ‘öl’ denen emir !

Yoğunlaştığı için ! Yaşlandıkça bir beden !
Dönen ekseni atar onu ! Merkezkaç, neden !

Fizik beden kopunca ! Şeffaf olanı kalır !
Şeffafın da merkezkaç ! Yoğun kısmını alır !

Cehennemden cennete ! Ancak o an geçilir !
ALLAH’ın yasası bu ! İyi olan seçilir !

Ne iyi var ! Ne kötü ! Ne doğum var ! Ne ölüm !
Her üç güç uygulanır ! Sırayla ! Bölüm bölüm !

ALLAH perde ardında ! Serbest enerji yâni !
Noktadakini çekse ! Evren yok olur âni !

Perdenin ön ve ardı arasında ! ‘“SEKİNE !”’
İki gücü dengeler ! ‘“Betûl !”’ çift cins makine !

Mâdde içindekine ! Serbest güç muhtaç değil !
O da zâten kendisi ! Kul yok ! Bu sırra eğil !

Öyleyse bizden ALLAH secde istiyor ! Niçin ?
İlk noktamızı bulup ! Uyanabilmek için !

MUHAMMED merkezkaç güç ! Ve ÂLÎ merkezcil güç !
FÂTMA ise ‘“SEKİNE !”’ Noktanın ordusu üç !

‘“RESÛLULLAH’ın eli !”’ ‘“ALLAH’ın eli !”’ Mâdem !
Perdenin ardındaki ALLAH da, bir tür Âdem !

M.H. ULUĞ KIZILKEÇİLİ
ANKARA – 01.08.2001