KÂLB ve FUAD

‘Sayın ; Prof. Dr. KENAN ÖMÜRLÜ’ye
İŞLEMLERİ !

Kâlbimin damarını balonla açtın diye,
Sana cirit oyunlu tablo ettim hediye !

Hayât gözden düşmemek ! Bir tür cirit oyunu !
‘Refref’ denen bir ata binen ! Aşar boyunu !

Kâlbi balonla açmak ! Elbet büyük beceri !
Ama onu Fuad’a açandır ! Tanrı eri !

‘“Fuad”’ adını alır kâlbde bir ‘siyah nokta !’
İnsânın ilk hücresi ! Kendi, ‘var olan yok’ta !

MUHAMMED o noktadan mîrâçta HAKK’a baktı !
‘“İki kaş arasından”’ RABB’i kâlbine aktı !

Sen kâlbi biliyorsun ! Ben ise esrârını !
Biraz açıklayayım ! Kırmayıp ısrârını !

Dışarda bir sıvıda kâlb bir süre atmakta !
Bunda, bağımsızlığın bir kanıtı yatmakta !

Emme basma tulumba ! Kâlb bir körün indinde !
Hâlbuki, kâlb ‘“RAHMÂN’ın Arşıdır !”’ Her HAK dînde !

Bilenler, ‘kâlb tik taklı robot saattir’ demez !
Çünkü saat kendini kurup ayar edemez !

Kurup ayar edenin ismidir işte ‘“Fuad !”’
Kimi demiş Cebrâil ! Kimi Rûh ! Kimi Mead !

MÎRÂÇ AMELİYATI !

Kâlbini sanma sakın ! Kan dolu kaslı bir et !
Kâlb inkılâp kökünden ! Onu Fuad’a kalbet !

Aksi taktirde olur hayvânlardaki yürek !
‘“Göğsünü yardık”’ der HAK ! Bu ameliyat gerek !

AHMED kervâncı idi ! Olmadan önce RESÛL !
Bir mağaraya girip ! Doğurdu usul usul !

‘“Yedi yatır”’a âit bir yerdi ! O mağara !
Öteki adı ‘“FUAD !”’ Ömrünce onu ara !

Işık bedeni ile çıkıp sonsuz uzaya,
‘“Gizli”’denen âlemi ! İzledi doya doya !

ALLAH’ın yanındaki kendi aslını gördü !
RAHMÂN’ın kelâmıyla ! ‘Kelâm-ı Kadim’ ördü !

Cenneti ! Cehennemi ! Görünce ! Aklı durdu !
Rûhu tekrâr bedene dönünce ! Kâlbi vurdu !

‘“AHMED miraçta RABB’i, Fuad ile seyretti !”’
Çünkü kâlb fotokopi ! ‘“Fuad”’ asıl sûretti !

Görüntünün dirisi, değil T.V. tüpünde !
ÂLÎ Baba olur mu ? Kırk harâmî küpünde !

Her kim ki ölesiye olursa rûhuna aç !
Onun payına düşer ALLAH’tan böyle mîrâç !

ÜÇ ve DÖRT !

Ses yedi ! Deri yedi ! Kâlb de tam yedi oda !
Dördü kendine âit ! Gizli üçü Fuad’a !

Ateş ! Hava ! Su ! Toprak ! Kâlbe âit dört unsur !
ALLAH, MUHAMMED ÂLÎ ! ‘“Fuad”’ denen üçüz ‘“Sûr !”’

Yogi, kâlbi durdurup ! Yer altında yatmakta !
O sırada sâdece Fuad nabzı atmakta !

Kâlbi çürüyene dek, can orda kalabilir !
Fuad uzayda olup ! HAK nefes alabilir !

Eren, aday kâlbini, üç gün durdurabilir !
Fuad ile, yeniden onu vurdurabilir !

İlk ! Dört unsur aptesti için ! Dört gün uyutur !
Kâbus sınavlarıyla, can, cinlerle atar tur !

Uyanınca bağlansın diye üçüz özüne ,
Eren durdurur kalbi ! Işık verip gözüne !

Üç gün sonra kâlb vurup ! İki cinsli uyanır !
‘“Âdem”’ olarak doğup ! HAK rengine boyanır !

İç yüzünde olmuştur artık ! Erkek ve dişi !
Cinsel değerlendirme ! Sakın bu rûhsal işi !

Pozitif ve Negatif ! Müthiş elektrik bu !
Hem var ! Hem yok edecek ! Şu ‘“ON DOKUZ”’ gurubu !

Çift kutuplu dinamo o ! ERRAHMÂNİRRAHÎM !
‘“Ateşin yakmadığı !”’ Ateş üstü İbrâhim !

SÜRÇEN İKİLİ !

‘“Bir tek özden yarattım erkek ve dişi !”’ Der HAK !
Kurtulur kim ederse bu özüne iltihak !

Havvâ, Âdemde iken ! Ona edildi secde !
‘“Kâlbe Rûh üflenince !”’ Melekler geldi vecde !

‘“Direnince bu nûra dumansız alev İblîs !”’
Âdem Rûh üflemedi ona ! Kapandı ‘“Meclis !”’

Âdem’den Havvâ çıkıp ! Ayrılınca çift kutup !
‘“Yakınlaştı Âdem’e İblîs ! Havvâ’yı tutup !”’

Ateş, nûra değince ! Oldu bir kısa devre !
İki kutbu bağlayan tel yandı çepeçevre !

İki kutbun kararmış olan iki alt yanı,
Oluşturdu ‘erkek ve kadın’ denilen canı !

Şeffaf Arz katılaşıp ! Dönüştü bu Dünyâya !
Oldu bir hapishane ! Kapısı kondu Aya !

İblîs hemen canları hapsetti kan ve ete !
Her hücreye yerleşti ! Cinleri denen çete !

KURTARAN İKİZ !

Kararmayan çift kutub, suçsuzken indi ! Niçin ?
Düşen cana Rûh olup ! Onu kurtarmak için !

Böylece, ‘“ÎSÂ MESÎH kendini haça gerdi !”’
Onu haçtan indiren her can ! Özüne erdi !

Aslında çıkmak inmek yok ! Boyutsuzdur uzay !
Yuvarlak Arzda baksan nerden ! Hep yukarda Ay !

Şeffaf şey yoğunlaşsa ! İnmek ve düşmek denir !
Bu ise, rûhumuzu görmemekle ödenir !

Çünkü rûh madde değil ! Asla yoğunlaşamaz !
Madde rûha yaklaşır ! Ama sınır aşamaz !

Yâni rûhumuz yine ! Şeffaf Arz küresinde !
Can, ‘Arz’ın yoğunlaşmış kısmı’ denen bu inde !

Her can kendi rûhuna yaklaşabildiği an ,
Arz şeffaflaşıp tekrâr ! Cennet olacak cihân !

Görecek bu son günü ! Ancak çift cinsli olan !
Cana denecek ‘“Hûri !”’ Rûha denecek ‘“Oğlan !”’

BEŞİK BEBEĞİ !

Kâlbi durdurmak gizli bir yer ister elbette !
Ehrâmda yapılırdı önce ! Şimdi Tibet’te !

AHMED der :“İlmî ara !” “O olsa bile Çinde !”
Bu sırra değinme var, bu sözünün içinde !

Her ehram duvarında var, uçan bir kelebek !
Kozayı delip çıkar ! ‘“Îsâ”’ adlı bir bebek !

Bu bebeğin, masalda ‘parmak çocuk’tur ismi !
Başparmak boyundadır ! Fizik olarak cismi !

Doğurur iken onu ! Terlersin iri iri !
‘Üç gün’ süren sancıyla ! ‘“Ölüden çıkar diri !”’

Konuşur her bir dili ! ‘“Doğar doğmaz beşikte !’”
Doğan ve ölen herkes ! Onu görür ‘eşikte !’

Bu yüzden ÎSÂ dedi : ‘“Ben eşiğim Babaya !”’
RESÛL de dedi : “ÂLÎ, kapı ÂL-İ ABÂ’ya !”

ALLAH der: ‘“Kapısından girmeli herkes beyte !”’
Beyt , ‘Kâbe’ olan kâlbdir ! Fuad, Bab EHLİBEYT’e !

Kâlb, bil ki lâmbasıdır ! O sâf Âlâaddinin !
Meshet ! Ov ! Fuad çıksın ! Sırrı budur her dînin !

Can kâlbe yerleşirken ! Rûhu Fuad da kalır !
Unutmayacağına dâir ondan söz alır !

Sözünü unuttukça ! Çeker vicdân azabı !
Kâlb spazmı ! Enfarktüs ! Fuad’ın son gazabı !

‘“Fuad”’ da yıkanmayan kâlb damarı tutar pas !
HAKK’ı ‘pas geçtiğinden !’ Sonunda olur ‘bay pas !’

YAHYA ORUCU !

‘“Yıkın taş duvarlardan yapılmış her mâbedi !
Ebedî ev yapayım üç günde”’ Îsâ dedi !

İhtiyâr Zekeriya oruç tutunca ‘“Üç gün”’ ,
‘“YAHYA dünyâya geldi !”’ ‘“Vaftiz ile yaptı ün !”’

ALLAH diyor : ‘“Benzersiz bir ad âlemde YAHYA !”’
Çünkü bu ismin kökü, ölüyü etmek ihyâ !

Bu orucun tek şartı, etmemek hiçbir kelâm !
Cennettekiler gibi ! Demek, sâdece ‘“Selâm !”’

‘Yüz altmış iki’ eder ! Hem ! ‘“Esselâm !”’ Hem ! ‘“İnsân !”’
Âdem’ini bulana ! HAK, Yahya eder ihsân !

‘Başı kesildi’ diye ! Yahya için tutma yas !
Îsâ, İncil’de der ki : ‘“YAHYA’ydı HIZIR İLYAS !”’

Hazret-i ÂLÎ de der :“İsmim Tevrât’ta İLYA !”
‘“ERRAHMÂN”’a denk ‘YAHYA evlâdı ZEKERİYA !’ (329)

DEMİRİN SIRRI !

HAK, kâlbi çalıştırmak için kâlbe tuz verdi !
Îsâ sevdiklerini, ‘“Tuz”’ diyerek överdi !
İnsâna, ben bilinci verir ! Kandaki demir !
Bencillikten uzaklaş ! HAK’tan ilk ve son emir !
Demir arzda yok idi ! Merih’ten indirildi !
Kan kızıla boyandı ! İblîs kanda dirildi !
Canın merkezi beyin ! Çalışamaz o kansız !
Kandaki demir İblîs ! Kurtulmamız imkânsız !
Her düşünce ! Ve her seks ! Kanın bize tuzağı !
‘Üstünlük kompleksi !’ Ve ‘cinsel hırstır’ ağı !
Kendini en az düşün ! Herkesi bil kardeşin !
Çocuk yapma dışında ! Kardeşin olsun eşin !
Betûldü Meryem : FATMA gibi, rûhuyla bâkir !
Kirletmedi ! Âdet ve meni akıntısı kir !
“Îsâ, Ürdün nehrini akıtmış yukarıya :”
‘Epifiz ve ipofiz !’ ‘Uzak dur !’ Der ! Karıya !
Fuad ‘kâlb tabutunda !’ Bir ölü gibi yatar !
O ayağa kalktı mı ! Ben bilincimiz batar !
Bebek yapan ilk hücre kalbdedir ! Bu ne onur !
Yapay kâlbe de ! Onun şeffaf kopyası konur !
Bu yüzden hiçbir duygu değişmez ! Aynı kalır !
Maddeci bilginleri büyük bir hayret alır !
Beyin bile değişse ! Kimlik değişmez asla !
Çünkü alıcı ekran, bağlı verici asla !

MUHAMMED ÂLÎ KİM ?

İlk hücre ‘doksan iki kromozom’ ediyor !
‘MUHAMMED’ sözcüğü de ‘ayni sayı’ ediyor !
Doğada, doğal hâlde bu kadar element var !
Doksan ikiden sonra ! Işın sızdırma başlar !
Demek bütün kâinat hep, MUHAMMED-ÜL-EMİN !
Ona selâm farz oldu ! RAHMETEN-LİL-ÂLEMİN !
‘“Âlemlere rahmettir ! Vücûdu MUHAMMED’in !”’
Dünyâ ‘bir tek âlemdir !’ O kimdir ? Fikir edin !
Her namazda insâna ! Toprağı öpmektir farz !
Âdem’in bedenine toprağı verense, Arz !
Öyleyse öptüğümüz, hem MUHAMMED ! Hem ÂDEM !
Bu arz âlemine de ! Rahmet veren o mâdem !
İki yüz iki olsun element ! Çıkacak RAB !
Yâni ‘“Fuad”’ ‘yüz on nûr !’ ŞAH ÂLÎ EBÛ-T-TURAB !
Öz annemiz MUHAMMED ! Ve ÂLÎ’dir öz baba !
‘ERRAHMÂNİRRAHÎM’i bulandır !’ ÂL-İ ABÂ !
ÂLÎ, yedi Evrenin Rûhu olan ışıktır !
O’dur : ‘“En yüce olan !”’ ALLAH ona âşıktır !
ALLAH ‘Altmış altı !’ Kâlb ‘Yüz otuz iki’ eder !
Yâni kâlb her vuruşta ! Zikren ALLAH ALLAH der !
Fuad ‘Doksan bir’ olup ! ‘“HÛ Veçhullah”’ ile denk !
‘“YAHYA oğlu”’ bu boya ! Verir kalbe fıtrî renk !
‘Kâlb ve Fuad’ : ‘MUSTAFA !’ ‘İki yüz yirmi dokuz !’
Yâni işbu benlikten arındık mı ! Biz yokuz !
Kâlb ve Fuad ikizdir ! MUHAMMED ÂLÎ gibi !
‘Ayırdın mı ölürsün !’ Der vücûdun sâhibi !
Kâinat da kâlb gibi ! Genişler ve daralır !
Her an yok ve var olur ! Geriye özü kalır !
‘“Göz kırpmasından kısa bu süredir kıyâmet !”’
‘“Fuad”’dan öte geçen ! HAK’tan alır emânet !

SONUÇ !

Bu yazımı ya düşün, yâhut saçma deyip yak !
Kızmam ! RESÛL’e bile diyorlar paranoyak !

Gizli bir saram yok ki ! Ben bir ‘medyum’ olayım !
Bir falcı değilim ki ! Cinle para çalayım !

Madde dışı borcumu ödemek ! Tek amacım !
Sana ‘Rûh anjiyosu’ yapmazsam ! Dinmez acım !

Çünkü sonra ! Anjiyon ahret gününe kalır !
En korkunç operatör, eline lazer alır !

Kâlbden gelen saçmalar ! Her bir ağızda sakız !
‘“Fuad”’dan gelen mesaj ! Tıpkı el değmemiş kız !

Aslımız olan rûhun, ‘“Levh-i mahfûz”’ dur ismi !
‘“Ona can el süremez, temizlemeden cismi !”’

‘Tertemiz olan cana bâkire Meryem’ derler !
‘Rûhundan gebe kalıp ! Doğar MESÎH’ denen er !

Nâmahreme verirsen bu kızı, ırza geçer !
Doğacak her piç için ! HAK seni baba seçer !

Bu mesaj Fuad’ından geldi Hüznî Uluğ’a !
Anlaşılamaz asla ! Ermeden öz bulûğa !

Hep seni anacağım ! Kâlbim attıkça tık tık !
Sana kalben bağlıyım âşık gibi ben artık !

Sürçtüyse dil ! Af diler senden ! Kızılkeçili,
Güzel yüz, yine güzel ! Olsa da birçok çili !

M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ
ANKARA – 1996

Yayınlanma tarihi: 19 Tem 2017, 14:56